Sihanoukville - Saigon (Vietnam) - Mui Ne

Laatste verslag van Cambodja en begin van Zuid-Vietnam

Sihanoukville -  Saigon (Vietnam) - Mui Ne

Daar zijn we weer! Waar waren we ook alweer gebleven? Want jee, wat gaat de tijd hier (veel te) snel en wat lopen we achter met ons verslag. We zullen jullie even bijpraten want dit verslag gaat over het einde van Cambodja maar zijn inmiddels al bijna aan het einde van Vietnam [Lachebekje (zwart-wit)] ️. Maar Oh ja, we waren in Phnom Penh. 

Vanuit Phnom Penh de locale bus gepakt naar Sihanoukville. In Cambodja zijn de locale bussen prima en heb je geen 'dure' toeristische minivan nodig. Nadeel van een locale bus is dat je om het uur stopt bij de locale schuurtjes langs de weg (lees: plastic mini stoeltjes, een smerig gebouw, smerige keuken en een lopend buffet van jawel, rijst! We zullen iedereen besparen om de wc's te omschrijven van deze schuren [Grijnzend gezichtje met lachende ogen] . 

Bah! 's Ochtends vroeg eet iedereen hier rijst met gebakken vis en dit dan 3 keer per dag. We kunnen er niet aan wennen en verlangen soms ontzettend naar een lekkere verse bruine boterham. Maar laten we nou Oreo koekjes ontdekt hebben ;-). Ja juist, die van: draaien, likken, dippen en dan eet je hem op! Dus regelmatig bestaat ons ontbijt en lunch uit een paar Oreo koekjes. Ongezond maar wel lekker [Gezichtje met knipoog] . 

Na 5 uur waren we aangekomen in Sihanoukville waar we 4 nachten bleven en eindelijk zagen we na 6 weken reizen de zee! Yeah! Sihanoukville is een kustplaats in West Cambodja. De hotels worden overal uit de grond gestampt en wij denken dat het over een aantal jaar een hele populaire kustplaats gaat worden voor toeristen. Maar bij aankomst eerst naar het hotel gegaan, tassen gedropt en meteen naar de zee gelopen. Voetjes in het water en de selfiestick maar weer tevoorschijn gehaald voor de zonsondergang. Daarna lekker fish and chips gegeten op het strand. Romantiek ten top [Lachebekje (zwart-wit)] ️. 

Sihanoukville heeft verschillende stranden. Het populairste maar lang niet het mooiste strand is Ochheutal Beach, een soort van 'Costa del sol'. In onze 4 dagen hebben we de verschillende stranden bezocht want je bent tenslotte maar 1 keer in Sihanoukville;). De 'Costa del sol' was niet zo leuk. Dit door de vele locals die je continue van alles aan willen smeren. Maar des ondanks heerlijk de hele dag op een strandbedje gelegen en 'afgekoeld' in de zee. Nou ja afgekoeld? Het zeewater is hier namelijk 27 graden. Een hele rare belevenis. Na deze onrustige maar fijne stranddag weer lekker op het strand gegeten. Voetjes in het zand, biertje erbij en genieten maar! Daar zaten we dan aan de kustlijn te eten tijdens de zonsondergang. Genieten! 

De volgende dagen naar andere stranden gegaan waar we aankwamen na een uurtje wandelen langs de kustlijn. Prachtige wandeling! En we hadden allebei weer even het besef dat we het toch wel echt verdomd goed hebben nu ;-). Aangezien het beeld wat we hadden, we alleen van tv en boeken kenden [Lachebekje (zwart-wit)] ️. 

Het meest fan waren wij van Otres beach. Wit zand, blauw water, palmbomen en lekker rustig. Dus handdoek en zonnebrand uit de tas en natuurlijk onze kei echte Ray-Ban zonnebrillen op onze neus en daar lagen Bonny en Clyde weer. Die luie billen de hele dag op het strandbedje [Spierbal] . Paul heeft zich voor het eerst laten masseren en Tess voor het eerst in haar leven een manicure en pedicure laten doen. Pure ontspanning! 

Sihanoukville heeft ons fijne stranddagen bezorgd. Zo fijn om na al dat gereis en al die ondernemingen alleen maar te hoeven liggen met je voetjes in het zand. Dus onze haren zijn weer wat tinten lichter en onze huid weer wat tinten donkerder. Zo lijken we steeds meer echte vakantiegangers.  [Spierbal]

Als afsluiting van 4 heerlijke dagen wilde we nog een afzakkertje nemen in de pubstreet van Sihanoukville. Maar na ook maar 1 stap in de pubstreet  te hebben gezet, besprongen van alle kanten vele hoertjes ons. Wat is dit nou? Even door de straat heen gelopen en het werd al snel duidelijk wat er aan de hand was. Er zaten in iedere kroeg werkelijk alleen maar bejaarde Europese mannen met aan hun zijde 2 of 3 Aziatische poppetjes van een jaar of 18. Bah! Waar zijn de backpackers gebleven? Geen idee, maar we gaan hier weg en we gaan wel lekker chillen in ons hotel. 

Na 2 weken Cambodja met een goede afsluiter bij het strand werd het tijd voor ons nieuw avontuur. Namelijk, Vietnam! We hadden in Phnom Penh onze VISA's al geregeld bij de ambassade, dus we zijn er klaar voor. We kunnen terug kijken op een geweldige tijd in Cambodja. Vele ohhh ahhhhh en wowwww momenten zijn voorbij gekomen. De ervaring Cambodja hadden wij nooit willen missen. We love it. [Spierbal]

Dus op naar Zuid-Vietnam. Vanuit Sihanoukville gezien moet je weer over Phnom Penh reizen om in Ho Chi Minh City (Vietnam) te komen. We hebben nog even overwogen om daar nog een tussenstop te nemen maar besloten toch om in 1 stuk door te gaan. Wat kregen we het voor onze kiezen, een 12 uur durende busreis pffff. We zijn veel gewent maar 12 uur blijven we een hele ruk vinden. We zeiden toch dat backpacken zwaar is;). Om 6.30 uur werden we opgehaald bij ons hotel om vervolgens om 7.00 uur te vertrekken in een luxe bus met goede stoelen en vele mede reizigers. Haha luxe bus? We zaten tussen alleen maar locals in een heel vies busje waarvan de veren van de stoel in je billen staken. Maar ons motto is en blijft: ach, het brengt ons van A naar B en we zijn het nu ook wel gewend. We zijn nog steeds niet chagrijnig te krijgen. [Spierbal] Dus we gingen met onze Oreo koekjes aan de reis naar Phnom Penh beginnen. Urenlang tussen spugende, smakkende en tandloze Aziaten en wij als enige toeristen [Gezichtje met vreugdetranen]. Phnom Penh overgestapt in een andere bus met jawel, alleen maar locals. Wat gek? Iedere lange reis ontmoet je backpackers. Waar zijn ze allemaal?Geen idee, maar we stappen gewoon als enige toeristen in voor onze volgende 7 uur. Beetje slapen, lezen, gapen, reisverslagen typen en we komen de tijd weer goed door. Na de hele dag wederom geleefd te hebben op Oreo koekjes ;-) zijn we aangekomen in Vietnam. Yes! Kom maar op met dat nieuw avontuur. 

Vietnam heeft een strenge douane waarbij iedereen gescand wordt voor ze het land binnen mogen. Het lastige was dat we met alleen maar locals reisde dus vond de buschauffeur het ook niet nodig om in het Engels uit te leggen wat er gaande was.  Dus wij als 2 niet-wetende backpackers maar achter de niet-Engels-sprekende Vietnamese bubs aangelopen en maar weer afwachten wat er gaat gebeuren. Het heeft ook wel weer iets om je steeds te moeten overgeven aan het land. De controle die met name Tess altijd wil hebben moet je hier uit handen geven. Maar dat maakt de uitdaging van reizen ook weer leuk. 

Na 12 uur aangekomen in Ho Chi Minh City. Ho Chi Minh City is met 4,5 miljoen inwoners de grootste stad van Vietnam. De stad is ook bekend als Saigon. In 1976 werden Noord- en Zuid-Vietnam herenigd en veranderd de naam van de stad van Saigon naar Ho Chi Minh City. De 25 jaar voor deze hereniging was Saigon tijdens de Vietnamoorlog de standplaats van de Amerikaanse militairen. In deze tijd zijn er ook veel bars en dergelijke opgezet om te voorzien in de behoeften van de militairen. Met als gevolg dat er vandaag de dag nog een groot aantal uitgaansgelegenheden in de stad aanwezig zijn. Veel Vietnamezen noemen de stad overigens nog steeds Saigon.

Na een paar dagen strand in Sihanoukville vonden we het weer eens tijd worden om wat cultuur te snuiven. Dus we besloten om een georganiseerde trip te doen aangezien Saigon alles behalve voetgangers-, fiets- en brommer vriendelijk is. Onze reisverzekering zal niet blij zijn als wij ons aan dit verkeer gaan wagen;-). 

Het verkeer in Saigon lijkt wel op chinezen bij een bezienswaardigheid. Duwen, trekken, schoppen en wie het meest onbeschoft is heeft als eerste een mooie foto van de tempel en in dit geval ben je het snelste in het verkeer. Zoveel brommers hebben wij nog nooit bij elkaar gezien. Ook niet gek aangezien Saigon de bijnaam 'motorbike city' heeft. 

De enige verkeersregel die ze hier hebben is tutteren. Als je beheerst om 50 keer per minuut te tutteren dan ben je geslaagd voor je examen. Dat moet ook wel want in 6 weken reizen hebben wij nog geen één rijschool, lesauto of lesmotor gezien. De rijbewijzen worden hier namelijk gekocht. Indrukwekkend om te zien hoe het verkeer in z'n werk gaat als niemand regels heeft geleerd en er dus geen regels zijn. We hebben vele backpackers gesproken die het willen omschrijven maar dit is onmogelijk. Wij als geleerde weggebruikers kunnen dit niet begrijpen als je het niet meemaakt. 

Oversteken in Saigon is bijna onmogelijk. Zebrapaden bestaan hier wel maar niemand heeft het doel hiervan geleerd dus de witte strepen op de weg zijn show. Stoplichten bestaan ook niet tot nauwelijks en als ze er zijn dan worden ze genegeerd. Dus wat doe je dan als je de overkant wilt bereiken? 

• Ga bij een recht stuk staan
• Wacht tot je enkele kleine gaatjes van ruimte in de verte ziet
• Bid
• Kijk naar links en rechts 
• Twijfel nooit
• Bid
• Adem in
• Begin met lopen en houd je hand opgestoken
• Adem uit
• Bid
• Lopen
• Niet nadenken
• Lopen
• Yes, de overkant gehaald. 

Het verkeer stopt of remt niet voor je als je oversteekt. Ongelofelijk maar waar!! Zodra je loopt ontwijken ze je en zo blijf je in leven [Grijnzend gezichtje met lachende ogen] [Spierbal] . 

Verbazingwekkend ook wat ze in Azie allemaal vervoeren met een brommer. Waar wij onze werkbussen, aanhangers, achterbank en kofferbak voor gebruiken, dat vervoeren zij per brommer. Creatief zijn ze dus zeker!

Maar we hadden het over ons 'cultuursnuifdag'. Onze georganiseerde trip ging naar de Cu Chi tunnels. Het tunnelcomplex van Củ Chi is een ontzettend groot netwerk van ondergrondse tunnels in het gebied van Saigon. Alleen in Cu Chi is al een netwerk van minimaal 300 km aan tunnels aanwezig. Laat staan hoeveel km tunnels er moeten zijn door het gehele land! Deze ondergrondse tunnels werden gebruikt in de strijd tegen Amerika tijdens de oorlog. De tunnels vormden een wereld op zich. Vietnamese strijders leefden bijna de gehele dag onder de grond om 's avonds naar de oppervlakte te komen om de strijd te voeren. De Amerikanen snapte er in het begin dan ook helemaal niets van hoe de Vietnamese dan ineens weer in het niets verdwenen. Toen ze uiteindelijk door kregen dat er een ondergronds tunnelstelsel aanwezig was kregen ze er nog geen vat op. De tunnels waren namelijk zo goed ontworpen dat uitgassen, opblazen, achtervolgen totaal geen zin had. De tunnels waren overigens zo smal dat de Amerikanen er soms niet eens doorheen paste. In de tunnels huisde de Vietnamese met grote bunkers, hospitalen, slaap- en eetruimtes, wapen- en voedselopslag en zelfs een theater! En dat allemaal onder de grond! Echt indrukwekkend om te zien hoe de tunnels zich tot 10 meter diepte onder de grond uit strekte. 

We werden er rondgeleid en kregen een goed beeld over hoe de Vietnamezen er leefden tijdens de oorlog. Erg indrukwekkend. Ook kreeg je de kans om de tunnel in de gaan. Dit werd afgeraden voor mensen met claustrofobie en/of astma. Omdat Tess zich niet wilde laten kennen zei ze maar dat ze astma had [Gezichtje met vreugdetranen]. Paul is er wel ingekropen en vond het een bijzondere ervaring om in zo'n nauw en donker gangenstelsel te kruipen. 

Wat misschien nog wel het leukste van de dag was, was de shooting range! Je kon daar kiezen uit een stuk of 6 oorlogsgeweren waar je er dan één van leeg mocht blaffen  [Spierbal] . Tess koos voor de M16 en Paul het machinegeweer M60. WTF... Wat ging dat hard! Toch een soort van jongens- en meisjesdroom die uitkwam. Met glinsterende oogjes hadden we de grote kogels al in onze handen. Het geweer werd geladen, de kolf tegen de schouder gezet, de oorkappen op en langzaam werd de wijsvinger terug gehaald....... KABOEM!! De terugslag in je schouder trilden verder door je hele lichaam. De adrenaline liet je deels verstijft staan maar toch komt er een glimlach op je mond. Het eerste schot is gelost!! Maar goed, even ademhalen en denken want het blijft toch ook een machinegeweer! Dus die wijsvinger voorzichtig terug, de kolf weer in de schouder, mikken op het doel, en dan die wijsvinger zolang ingedrukt houden totdat echt alle kogels op zijn. BAF, BAF, BAF, BAF, BAF, BAF, BAF!!! Ogen open, oorkappen af en het geluid van de geloste schoten galmden nog door de bergen. Een gevoel van rillingen dat toch als aangenaam werd ervaren en we keken elkaar aan en zeiden: 'de tering, wat gaat dit ongelofelijk hard zeg'! Het was dan misschien wel duur om dit te doen maar ach, we hebben toch betaald verlof [Gezichtje met knipoog]  en het was het geld zeker waard. Wauw wat ging dit hard! Zoveel geweld als je de kogel afvuurt. Wauw! 

Deze dag zijn we ook nog naar het 'War Remnand Museum' geweest. Een groot museum met meerdere zalen. Alle zalen staan vol met indrukwekkende en lugubere foto's van de oorlog en zei vertellen het verhaal van begin tot eind. Leerzaam om je nog verder te kunnen verdiepen in deze oorlog. Het museum was natuurlijk wel beschreven in het perspectief van de Vietnamezen. Maar dat is natuurlijk ook wel weer te begrijpen. Verder stond er buiten nog een heel park aan tanks, helikopters en vliegtuigen in originele staat. 

Vanuit het museum zijn we terug gelopen (met gevaar van eigen leven [Gezichtje met knipoog]) naar ons hotel waardoor het ook nog een soort van sightseeing dag was. Met onze 'Tour of Duty' instelling waanden we ons de oorlog en moest er even achter elk bosje gedoken worden. Tijdens dit onwijs gaaf avontuur in onze gedachten, zagen we nog mooie gebouwen, lokale eettentjes en parkjes waarin gesport en gechilled werd. Zo kregen we ook nog een ander beeld van Saigon dan alleen maar de getutterde, chaotische brommer stad. Eigenlijk is het een hele gezellige en mooie stad. 

Vanuit het drukke Saigon zijn we naar Mui Ne gegaan. Mui Ne is een opvallend rustig plaatsje voor de schoonheid die het heeft. Het heeft het beste klimaat in Vietnam en prachtige zandduinen, palmbomen en stranden. Mui Ne is vooral populair vanwege het kitesurfen. Maar aangezien wij daar niet van houden vonden wij het strand te grof en de zee te onrustig. Er zijn vele resorts en hotels in aanbouw net zoals in Sihanoukville. Waarschijnlijk is dit over een aantal jaar ook een bekende badplaats. Nu straalt de rust er vanaf en dat was toch wel fijn na het drukke Saigon. 

We vonden het strand dus niet mooi en fijn ( maar we waren ook verwend door het strand in Sihanoukville) dus besloten we om weer een excursie te doen want op tripadvisor zagen we leuke dingen staan. Wie wil er nou geen quad rijden in de witte zandduinen? Wie wil er nou niet van een berg afglijden op een matje bij de rode zandduinen? Wij natuurlijk wel;). Dus we boekte de tour. 

We werden opgehaald met een jeep die wederom niet door een APK keuring was gekomen ook al was de APK meester blind geweest [Gezichtje met uitgestoken tong en knipoog]. We kwamen eerst langs een vissersdorpje. Dus weer een foto momentje. Daarna naar de witte zandduinen gegaan. Het is te vergelijken met de drunense duinen alleen dan veeeeeel mooier;). Vreemd om in het Vietnamees landschap ineens een woestijn de treffen maar het was prachtig zoals de foto's laten zien. Daar een quad gehuurd en racen maar in een adembenemende omgeving. En natuurlijk de standaard woestijn foto gemaakt! Jump, klik, en het resultaat mag er zijn;). 

Daarna naar de rode zandduinen gegaan waar we de zonsondergang zouden kijken. Maar eerst moet er van de heuvels gegleden worden met een matje. Meer uitleg kunnen we er ook niet over geven want het is letterlijk op een matje zitten en glijden maar [Gezichtje met knipoog]. Bij aankomst meteen vele locals die glijmatjes verkochte. En deze Hollanders willen dat natuurlijk ook. Al denk ik dat we dit leuker hadden gevonden als we 6 jaar oud waren maar ach, weer een beleving rijker [Gezichtje met knipoog] . 

2 dagen Mui Ne was voldoende voor ons dus besloten om weer verder te reizen. We besloten om het binnenland van Vietnam in te gaan en kozen voor Dalat. En als jullie willen weten hoe dat was, houdt dan goed je mail in de gaten voor ons volgende verslag [Gezichtje met uitgestoken tong en knipoog] .