Easy Rider Tour

Vietnam

Dalat

Vanuit het 27 graden warme Mui Ne zijn we aangekomen in het ijskoude Dalat. 16 graden is namelijk voor ons inmiddels ijs en ijskoud geworden ;-). Waar we eerst nog in onze busreis alle ramen open hadden staan vanwege de hitte, werden deze naarmate de hoogte vorderde snel dichtgeschoven! 
Dalat ligt namelijk op 1500 m hoog midden in de bergen oftewel 'de hooglanden'. We hadden inmiddels ook vernomen dat Dalat de grondlegger is van de 'easy riding tours'. Easy riding tours zijn tours achterop de motor van een local om zo de verdere omgeving te verkennen. We hadden ons voorgenomen om de 2 nachten die we in Dalat verbleven te besteden aan 1 dag de stad te verkennen en aan 1 dag de easy rider tour rondom Dalat te doen.
Toen we uit de bus stapte zagen we al 2 easy riders staan te venten tussen de toeristen. Ojee (dachten we).... Daar gaan we weer! Weer allemaal schooiers in een stad die hun tour aan willen bieden. Maar niets is minder waar! We raakte aan de praat met de 43 jarige Lui (loew) en de 36 jarige Thin (jin), de 2 venters. Ze zagen aan onze gezichtjes dat we toch wel interesse hadden. Zij begrepen het spelletje heel goed. Niet meteen vol gas geven in het aansmeren van een tour aan toeristen die net een lange reis achter de rug hebben!
Ze nodigde ons eerst uit in hun kantoor om rustig een bakje thee te drinken en een sigaretje te roken. Dit slaan wij natuurlijk niet over ;-). 
Al snel werd duidelijk dat het toch wel iets heel moois moest zijn. Dus even onze planning erbij gepakt, wat zitten snuffelen en de geplande dagen werden omgegooid in een 3 daagse motor tour van Dalat naar Nha Thrang.

Na maar een paar uurtjes van ons hotel te hebben genoten werden we vroeg in de ochtend opgehaald door deze 2 bikerboys. Ze hebben hun vrouwen en kinderen voor 3 dagen vaarwel gekust en zijn nu 3 dagen overdag onze gidsen en 's avonds onze vrienden zoals zij het zelf zeiden. Na eerst gezamenlijk 5 sigaretten te hebben gerookt werden de tassen vastgebonden op de motor en werd het bakbeest gestart. Lui en Tjin zijn beiden namelijk echte kettingrokers en, naar eigen zegge, hebben ze nu dus 3 dagen geen zeurende vrouw om zich heen die daar een probleem van maakt.

Onze eerst vraag was: "so do you miss your wife's already?"
Lui: "my wife? She is not my wife anymore. She's turned in to a tiger! And tigers are not so sweet. Whahahahaha....

Lui en Tjin begonnen zo hard te lachen dat hun ogen voor ons nu helemaal niet meer zichtbaar waren. Door het aanhoudend gelach raakte ze beiden buiten adem en daarna volgde een bulderende hoest die met een groene jongen werd afgesloten. Daarna toch nog even snel een trekje van hun sigaret en ze zijn weer bij hun zinnen.  Zo, de toon is dus gezet! Lui volgde met de woorden: "Laat we gaan". Inmiddels heeft Lui, 20 jaar in het vak, al aardig wat Nederlandse woordenschat opgedaan.

We stapte achterop de motor en de rit ging van start. We hadden eigenlijk geen idee wat ons te wachten stond de komende 3 dagen. Toch een klein beetje licht gespannen hadden we een stukje op de motor gereden en al snel voelde we ons toch wel veilig en veranderde die spanning in rust voor ons. We gaven ons totaal over!

Deze mannen kenden de wegen op hun duimpjes en wisten in het chaotische verkeer zichzelf uitmuntend voort te bewegen. Uiteindelijk zijn we uit de stad geraakt en zijn we de echte hooglanden ingereden. Wat een prachtige natuur!! Deze oase van rust en groen om je heen doet je op een motor, die je vrijheid geeft, een glimlach op je snoetje toveren die je lang geleden als kind kreeg bij het uitpakken van je verjaardagscadeaus.

Deze boys wisten voor ons de mooiste plaatjes te bereiken en zorgden voor echt onvergetelijke netvlies momenten. Naast deze ongerepte natuur die door de zon in een tropisch oerwoud werd gemuteerd, hadden ze ook nog verschillende culturele stops voor ons gepland.

De koffieplantage: 
Na een tijdje stil te hebben gezeten op de Honda met 2 wielen werd het tijd voor een echt Vietnamees bakje koffie met een sigaretje. We werden rondgeleid op de plantage en Lui vertelde ons over de bereiding van deze bijzondere koffie. De koffie word namelijk gemaakt van de uitwerpselen van een kat (wezel). De bonen aan de boom worden gevoerd aan de kat voordat men de uitwerpselen gebruikt voor de koffie. Na even geroken te hebben aan de bonen toch maar een bakkie geprobeerd. Een heel goed bakkie maar nondeju wat sterk!!

De zijdefabriek:
Nadat onze gezichtjes enigszins weer hun normale vorm hadden gekregen na het drinken van de kattenschijtkoffie en Lui en Tjin hun slof sigaretten op hadden, gingen we door naar de zijdefabriek. Een fabriek zo groot dat 10 mensen binnen, letterlijk elkaar in de weg lopen. Lui deed weer zijn uiterste best om ons het 'zijdefijn' uit te leggen met een peuk tussen zijn geel gebit(je). Toch leuk om te zien hoe deze mensen van 1,5m hoog zijde laten maken door de machines.

Waterval:
Natuurlijk mocht er geen waterval ontbreken en werden we naar de olifanten waterval gebracht. Wat een prachtig natuurverschijnsel midden in de hooglanden. Tess en Paul werd de weg gewezen en zij wachten bij de motor. Bij terugkomst moest er eerst nog een sigaret gerookt worden en vertrokken we op naar het volgende avontuur.

Rijstwijn:
Eenmaal aangekomen bij de stokerij werd er een pakje peuken uit de jaszak gehaald en er nog maar eentje aangestoken. Tjin was deze keer aan de beurt om ons wat meer te vertellen over deze stokerij achterin de schuur van een local. Natuurlijk na afloop nog even van deze plaatselijke bocht geproefd en onze gezichtsuitdrukkingen stonden weer gedurende 30 minuten op standje 'ik moet schijten'!

Afijn, zo hadden we nog aantal stops zoals de aardbeien velden, wormenkwekerij hoe die wol maken voor de zijde, nog een aantal natuur stops voor kodak momenten en onze eerste dag was aan een eind gekomen.

Lui en Tjin hadden voor ons een prachtig hotelletje geboekt in het dorpje Lak. We kregen even 2 uurtjes voor onszelf om te douchen en daarna was het tijd voor 'eating noodles' en 'time for Beer'.

Maar goed, in het gehele dorp was de stroom uitgevallen en alleen de benedenverdieping van het hotel draaide op een generator die Adolf Hitler nog in zijn bunker heeft gebruikt. Dus het douchen en chillen werd geskipt en er werd maar meteen aan het bier geschoten. 

In de hotellobby gedateerd uit 1853 (ongezelliger kan niet) werden 2 tafels en 4 stoelen aan elkaar geschoven en blikken bier op tafel gegooid. De sigaretten kwamen weer uit de jaszakken en er werd vrolijk midden in de hotellobby gepaft!
Tijd om gezellig te kletsen met onze bikerboys. Hun gebrekkig Engels en het lawaai van Hitlers compressor waar men in het hotel eigenlijk oorkappen voor moesten dragen bevorderde onze gesprekken nog niet echt.
Nog maar wat meer bier erin en de noodles arriveerde. Nadat deze smakelijke maaltijd onder het genot van de dieseldampen was genuttigd was het natuurlijk tijd voor meer bier!
Langzaamaan vloeide de chemie van elk ander in elkaar over. Zij begonnen naarmate meer bier harder te praten en middels handen en voeten werk werd ons de rest verteld. Zij werden losser, wij werden losser en een soort van vriendschap op afstand werd geboren. De ene na de andere bak (mop/bier) ging over de tafel. Afgewisseld door de boeiende geschiedenisles van het land en hun persoonlijke verhalen die zelfs tranen op hun wangen veroorzaakten. Hen thuisfront, zijn geschiedenis, zijn salaris, de onderlinge strijd tussen Noord- en Zuid Vietnam!
Wat een geweldige verhalen en wat een gezelligheid onderling, tussen mensen zover van elkaar vandaan met allebei zijn of haar eigen geloof en religie!

Inmiddels werden de sigarettenpeuken gewoon uitgedrukt op de vloer van het hotel en was het rondom onze tafel een slagveld van bier en as. De mondjes werden schever en het geslis werd erger. Opeens begonnen de lichten te flikkeren en werd het gebrom van Hitlers compressor onregelmatig. Pats!!..... Dat was het dan. Vanuit het niets ineens aarde en aarde donker! Het werd beschouwd als een waardige afsluiter en de bedjes werden toch maar opgezocht. Misschien maar goed ook, aangezien we de volgende dag met zijn 4en toch weer op de motor moeten klimmen!

Dag 2 

's Ochtendvroeg werd er met kleine oogjes opgestaan en werd er gezamenlijk ontbeten met de bikerboys. Even werd er gevraagd hoe iedereen had geslapen en al snel sprongen de boys weer in hun professionele rol als gids. Want overdag zijn ze onze gids en 's avonds onze vrienden.

Na onze peuk hebben we nog een laatste blik geworpen op Hitlers compressor en zijn we verder de hooglanden ingereden. Nu maakte de prachtige bergwegen plaats voor prachtige landbouw weggetjes en de vele locale dorpjes.

De stops deze keer:
Olifanten:
We mochten van de boys natuurlijk ook nog een keer op een olifant zitten. Echter hebben we deze ervaring in Thailand al opgedaan en werd de rit vervangen door gewoonweg olifanten spotten met sigaretten roken. Het blijven toch echt machtig mooie beesten!

Local village:
Nadat we ons olifanten praatje hadden gemaakt zijn we doorgereden naar een local village waar we echt bij een local vrouw de woonkamer in gingen! Het houten huisje is nog kleiner dan menige garages van rijtjeshuizen in Nederland.
Zij leven daar echt primitief en het hele dorp helpt elkaar onderling. De ene heeft kippen de ander varkens. De ene oogst rijst en de ander maakt koffie. 
Binnen in het huisje staat 1 houten bankje en 1 stoel. De rest staat helemaal vol met zakken rijst, potten en pannen, kleren, wat gereedschap en een karaoke machine! Want karaoke doen ze allemaal! De beste vrouw kon geen woord Engels maar Lui die met ons mee naar binnen ging vertaalde haar woorden voor ons. Ze vertelde ons haar levensverhaal en over haar gezin. Wat een armoede maar wat gelukkig dat ze was.
Kinderen konden niet naar school (geen geld), ze had 5 kinderen en kennen geen voorbehoedsmiddelen. Ze leven van dag tot dag. Is een jaar een oogst slecht dan moeten ze op een houtje bijten of 1 kommetje rijst met het gezin delen. Ze is ook erg gelukkig met haar man. Hij is een van de weinige Vietnamese mannen die niet rookt of drinkt en er werd dan ook niet gerookt. Terwijl Lui dit voor ons allemaal netjes vertaalde haalde hij natuurlijk eerst een sigaretje uit zijn zakken om die tijdens het vertellen in huis op te paffen. Wat een ontzettend ingrijpend en boeiend gesprek die dag! We gaven de vrouw wat geld uit onze portemonnee omdat het contrast met onszelf onbeschrijfelijk hoog is. Het eerst wat ze deed was het geld verdelen onder de locale kinderen zodat die wat snoepjes konden kopen. Wat een moment!

Die dag gingen we ook nog naar een steenfabriek, cacao plantage, peper bomen, nog een waterval en een grote stuwdam. En alles was wederom prachtig.

Uiteindelijk werden we naar ons 2de en heel chique hotel gebracht in het stadje Buon ma Thuot. Dat hebben ze prachtig geregeld. We kregen van de boys even tijd voor onszelf om het stadje te verkennen waarna we daarna weer bier gingen drinken. Na een minuut of 10 rond te hebben gelopen in het stadje voelde we ons alsof we achtervolgt werden. In elk klein winkeltje waar we langs kwamen werd er een gordijn opzij geschoven en kwam er een klein Aziatisch hoofdje tevoorschijn. Mensen op straat draaide veelvuldig hun tedere nekjes om. Mensen tikte elkaar aan en wezen richting onze kant. Na heel even tot nadenken te zijn gekomen en rond te hebben gekeken werd het duidelijk. Er loopt hier geen enkele toerist en niemand maar dan ook niemand heeft hier blond haar! We waande ons even als beroemheden. Tess als Jessica Simpson en Paul als DJ Scooter. Daar liepen ze, beiden met hun veel te neppe zonnebril. Maar naarmate de tijd verstrekte werden we meer en meer een attractie. Mensen riepen je na en foto's werden gemaakt. Dus nu is het mooi geweest. Kom we gaan terug naar Lui en Tjin en we gaan bier drinken. 

We werden aan het begin van de avond verwacht in de chique hotellobby om gezamenlijk weer wat bier te drinken. Nadat we daar met zijn 2en een half uurtje hadden gezeten waren er nog steeds geen Lui en Tjin te bekennen. Ineens vanuit het niets hoorde we geroep aan de overkant van de straat. Daar zat hij dan, Lui, buiten op straat voor een kleine smerige supermarkt met een brandende sigaret in zijn hand. Er was een kleine plastic tafel neergezet met kleine plastic stoelen en op tafel stond al wat bier klaar. We schoven aan en onze vingers maakte het lipje van onze eerste blik bier open. Maar Lui zat er maar alleen. Dus volgde de vraag: "Lui, where's your friend"? 
"He's eating noodles" was zijn antwoord en begon hard te lachen wat uiteindelijk weer in bulderen verder ging. Huh? He's eating again? Not enough chicken for him?
Lui vertelde ons toen het verhaal dat menig Vietnamese mannen vreemd gaan. Normaal eten getrouwde mannen rijst maar ze hebben ook wel eens trek in wat noodles. Waar de rijst voor de eigen vrouw staat en de noodles voor een schatje in elk stadje.

Maar het mocht de pret niet drukken want wat was het weer een gezellige avond vol klets en plezier. We hebben enorm lekker doorgezakt en we werden met de minuut meer dronken. Om half 1 's nachts was het wel mooi geweest want de volgende dag werden we weer vroeg verwacht voor de volgende motor tocht.

Dag 3

De laatste dag met de bikerboys richting Nha Trang. Vanuit de hooglanden gaan we dus weer terug naar de Vietnamese kust. Toen we 's ochtends beneden kwamen vroegen we onszelf af, of onze bikerboys überhaupt al wakker waren. Lui was namelijk zo dronken dat hij ook gemakkelijk op zijn klein plastic stoeltje in slaap kon zijn gevallen en Tjin was de hele nacht bij zijn noodles geweest. Maar eenmaal aangekomen in het restaurant zaten ze toch weer fris en fruitig aan hun ontbijt met rijst. Meteen weer de gidsrol aangenomen en alles werd weer meteen zo lief voor ons geregeld zodat wij onszelf alleen maar op ons gemak hoefden te voelden. 

Eenmaal buiten om ons ochtend sigaretje te roken zagen we dat het een grauwe dag was. De boys bonden de tassen vast en we vertrokken weer achterop de motor. Al snel werd duidelijk dat deze grauwe dag ook nog iets met zich mee nam. Namelijk regen! 
De voorbereiding van de boys was voortreffelijk! Al snel werd er aan de zijkant van de weg geparkeerd om ons een regenpak met poncho aan te bieden. De geur van onze regenpakken maskeerde weliswaar de alcohol walm die we mee droegen van de avond daarvoor, maar deed ons menig kokhals gehalte verhogen tot de maat 'net op het randje'. Na eerst nog even lekker een stimulerend sigaretje te hebben gerookt en na afloop een zak of 3 Fisherman’s friends te hebben verorberd werd onze reis voorgezet.

Wat hadden deze boys vandaag weer voor ons in petto?

Een cacaofabriekje:
De dag ervoor hadden we gezien hoe de cacao groeit aan de boom. Vandaag zagen we dus wat er gebeurde als de cacao rijp van de boom afkomt. Er zaten 2 Vietnamese vrouwen alle cacao bonen een voor een uit hun behuizing te halen waarna ze te drogen werden gelegd. Deze 2 vrouwen zaten op een zijltje op de grond in de buitenlucht omringd door duizenden cacaobonen die dus één voor één met de hand gepeld werden. Wat een monnikenwerk! Lui legde verder nog wat uit over het proces en schoot na afloop zijn brandende sigaret lekker tussen de cacao bonen! Goed bezig Lui.

Een kweek/visvijver:
Helaas was de kweek/visvijver vandaag gesloten (of misschien had het überhaupt wel helemaal geen personeel? Wie zal het zeggen) maar dat nam niet weg dat deze stop uitermate nuttig werd besteedt door de boys om nog eens rustig de benen te strekken en nog wat sigaretten te paffen.

Verder brachten de boys ons ook nog naar een opslagloods voor boeddhistische uitvaart spullen. Spullen die gekocht worden om tijdens de uitvaart weer te verbranden. Dit is een ritueel zodat de overledene in het hiernamaals deze spullen mee kunnen nemen. Nep geld, namaak iPhone, speelgoed auto, alles wordt verbrand.

Uiteindelijk na nog een paar natuur stops kwamen we uit op de snelweg en werd het sightseeing ingeruild voor gas geven richting Nha Trang. Het regende, de boys vonden het mooi geweest, wij vonden het mooi geweest en als ze op tijd in Nha Trang waren konden ze dezelfde dag nog terug met de motor.

Een klein minpunt was dat het gas geven op de snelweg ons wel een ontzettend nat pak bezorgden, maar dat mocht de pret echt niet drukken want we stonken toch al en zelfs tijdens de regen zagen we nog steeds de bloedmooie natuur om ons heen.

In Nha Trang dropte de boys ons bij het busstation waar we een ticket kochten voor de nachtbus richting Hoi An.
Na nog een laatste knuffel, onze laatste lach samen, een laatste handdruk en nog een aller aller laatste sigaret werden de boys uitgezwaaid op hun terugweg naar huis.

Lui en Thin, bedankt voor deze prachtige 3 dagen en bedankt voor al het moois wat we hebben meegemaakt. Het ga jullie  goed en zeg nooit tot nooit. Doe de groeten aan jullie tijgers thuis en een tip van ons aan jullie. Beleg wat geld in het plaatselijke Vietnamese sigarettenmerk, dan komt jullie toekomst vast wel goed!